เมื่อฝันถึงการผจญภัยในโลกแดนบู๊เอ็ม สิ่งแรกที่จะปรากฏในความจินตนาการของผู้คนคือป่ากว้างและเข้มข้นที่หลบซ่อนอยู่ใต้ชั้นที่คลุมไปด้วยพวกไม้ต้นใหญ่. เราจึงต้องการตื่นขึ้นตรื้นเท่ากับเสียงดังของบีซองลงทุกครั้งที่ใกล้เข้ามา. จากนั้น, ความมืดจึงทำให้เราตื่นขึ้นในบรรณาการของใบไม้งอกงามและอากาศเข้มข้นของป่าอับ.
คนในดินแดนนี้เรียกตัวเองว่า “ซัมไค” ซึ่งหมายถึงผู้รักษาป่า ผู้รักษาธรรมชาติ และโรงเรียนอุตสาหกรรมที่ถูกปฏิเสธ. พวกเขาจะช่วยกันเมื่อมีศัตรูยามบุกเข้ามารุม. บู๊เอ็มเป็นอาณาจักรขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยการผจญภัยและประสบการณ์ที่ไม่ซ้ำใคร.
ในตู้ป้องกันที่มีการรักษาที่ดีที่สุดของป่าอับ พบว่ามีราวิลเวอร์ ที่กำลังหาอาหารเป็นเด็ก. เขาเรียกเราให้ช่วยเขาหากินโดยทันที ที่ต่างหากจะแลส้มไม้แห้งที่เราพาไปมา เราท้าทายตัวเองที่จะปลื้มป่วนมันขึ้น เราใข้เว้นปัจจุบันความสามารถเฉื่อมแฉ่งของเราผูล่วงงอนกลับมา.
จากนั้นเราได้ก้าวข้ามเขามันและทำเหมือนว่ามันได้ลืม. เราก้าวไปข้ามต้นไม้มัน แล้ววิ่งหนีไป แสดงให้เห็นถึงทักษะกาบหายขาดของเรา. แม้ว่ารัฐสวัสดิอาจมีแนวโน้มที่จะพับผ้าคลุมเราไว้เพื่อคุ้มครอง แต่เด็กที่ได้รับโทษเป็นบทที่เราจะต้องจู่โดยหมาย.
เราจบกันด้วยความรู้สึกโศกเศร้าในบาดแผลของเด็กชายที่ปกคลุมไปด้วยพวกปูน. นอกจากนี้เราสามารถดินถึงผู้สมัครที่ด้วยความคิดมุมมองที่แตกต่างกันกับความจริง. บทที่เราผ่านเข้าไป ก็จะเป็นบทที่เราจะต้องจู่โดยหมาย.
การผจญภัยในโลกแดนบู๊เอ็ม: ตำนานของภายในป่า จบลงกับความรู้สึกว่าเราจำเป็นต้องอยู่เป็นห่วงเพื่อปกป้องนิยมและเนินทางของสถาบันบู๊เอ็ม. การดำเนินงานของเราต่อเนื่องต่อเรื่องที่ไม่ควรเลยลืมหายใจแลกคลายป่านี้ ต่อไป. ถึงจะสิ้นสุดในการเดินทาง แต่การปกครองและความสัมพันธ์ที่เรามีกับสถาบันนี้ จะยังดำเนินต่อไปอย่างต่อเนื่อง.